door tomvanryckeghem
Het reisbedje met mobile, de babysit en de tas met babyspullen maakten me de 5 verdiepingen hoge bergbeklimming deze morgen extra zwaar. Het kon ook simpeler en er zullen er veel gedacht hebben… wat is die kerel in godsnaam van plan, maar het loont de moeite. Je bent niet meer het mini-mannetje dat je enkele maanden geleden was en het bedje van de materniteit was vorige maand al bijna te klein. We passen ons aan in deze gekke omstandigheden
Ik ben al 7 maanden op zoek naar kracht en positiviteit in dit klotevehaal. De grootste schatten zitten vaak verscholen in de smerigste hoekjes. Je moet goed zoeken en soms ben je het meer dan moe, maar het loont de moeite weet je. Misschien word ik morgen wel schattenzoeker. Dan koop ik me zo’n detector en vertrek ik richting Waardewindmebrengt. Uitwaaien met de kans om kleine schatten te vinden lijkt me trouwens een mooie therapie om dit verhaal waardig af te sluiten.
Ik verzamel ze al een tijdje in kleine doosjes. Klein maar fijn, dat zijn ze meestal. Vergeten gedachten die kunnen ontpoppen tot fantastische gevoelens die ze ooit waren. De bovenste schuif in de kast van nonkel is voorlopig groot genoeg en is de ideale bewaarplaats hiervoor. Ze zijn er voor als ik ze ooit weer zou vergeten, voor als we straks terug deel uitmaken van de “real life” en de gejaagdheid weer komt aankloppen.
En misschien maak ik er ooit iemand opnieuw gelukkig mee, wie weet.
heeft ie weeral een nieuwen tenue aan? 😉
Tom, na Robbe zijn ‘behandeling’ (chemo en bestraling) zijn we écht gaan uitwaaien aan zee. En daar hebben we vele schatten gevonden… lopen in de duinen, samen uit eten, een museum bezoeken, samen naar de zee kijken,… en als ik nu weer eens gehaast ben in het dagdagelijkse leven, dan ga ik in herinnering terug naar zee! Dan geniet ik weer van al die kleine schatten die van grote waarde zijn!!!! Ik wens jullie veel kracht, zodat jullie ook een keertje kunnen gaan uitwaaien! Groetjes, Saskia & Poekie
Dat je soms geen vooruitgang meer kan zien, geloof ik best. Wij hebben hoop gehad met ons vake en twee uur later werden wij van de hemel naar de hel gekatapulteerd.”
Ik zie het vandaag nog tegen iemand: “Think positive!” Ook al zie je het op sommige dagen niet meer zitten.
Je draagt ook het gezin! En ik kan je zeggen toen ik een reportage zag over een mama die een deel van haar lever aan haar dochter had kunnen doneren, heb ik huilend gebeld (en dat op 42-jarige leeftijd) naar ons moeke met de woorden: “Waarom heb ik die kans niet meer gekregen! Zo ineens, van hoop (op wachtlijst komen voor transplantatie en twee uur later een totaal andere situatie te hebben).
Maar ik troost me met de woorden dat een lichaam ook eens stop zegt!
Voor jullie duim ik met hart en ziel… want jullie verdienen een “nieuw” leven!
Hou voor ogen, dat niet alle “kloteverhalen” slecht eindigen of blijven duren,……ik ben daar letterlijk en figuurlijk het beste bewijs van,…..dat het nu een onnoemelijk oneerlijke en loodzware strijd is voor jullie en speciaal ook voor jou ( partners worden vaak vergeten) en nu zie je er nog niks positief in, maar ik heb uit mijn ziekteperiode zoveel uitgehaald,..en dat is mijn grootste schat ooit en tevens was het een belangrijke levensles!!
❤ Veel liefs
cutie pie in form 😉
en dan nog te zwijgen van den bebbelbabbelkwebbel