door tomvanryckeghem

We zitten aan de keukentafel. Terwijl Leon naast me ritmisch de pijltjes volgt met z’n stompe potlood,  volg ik je chaotische gedachten op het puntje van m’n stoel..  Als het in je hoofdje tekeergaat als op dit velletje papier… tja.. wat dan?

Mag ik je onze kleine dromer noemen?

Soms zou ik in een glazen bolletje willen kijken.. en soms ook niet. Dan is niets zo mooi als dat frêle moment. Vorige week reden we kibbelend door de herfst en het ging over gelukkig zijn… Ik herinner me vaag hoe we onze frustraties de vrije loop lieten…Hoe we vergaten dat er achterin een kereltje van 5 elke letter bespeelde..  tot hij heel nuchter zei:

We zijn toch gelukkig?

En daar was de stilte terug..  en het besef, maar vooral, een glimlach op ons gezicht.

Ik wens, kleine Kamiel. Dat jij, net als je lieve broer, gelukkig wordt.