geluk

door tomvanryckeghem

Kamiel snurkt slijmerige roggeltjes door zijn intubatiebuisje . De getallen deinen mee op elektrische golven. De lijnen op de schermen golven rustig van links naar rechts. Wat ben ik trots. Trots op onze kleine beer. De dag was al bij al stabiel. ECMO lijkt mijlenver weg…

Ik weet dat we er nog lang niet zijn maar de gedachte dat de dood naast je kind ligt is misschien wel het meest misselijke gevoel dat er bestaat.  De cijfertjes blijven wie ze zijn. Momenteel zijn er geen grote schommelingen en geen hoge tonen. De vlindertjes kleuren weer oranje. Ze blazen de hoop die ik niet meer kon hopen terug de kamer in.

Ik besef dat morgen opnieuw nieuwe zorgen brengt, maar vooral ook kracht en toekomstperspectieven. Als morgen stabiel blijft ga ik tegen de late middag naar huis. We hebben elkaar nodig, daar in de molenstraat. Daar wachten 2 schatten bij de kerstboom.

Ik  besef dat we in een wonderbaarlijk land leven.  Alle zorg die zo vanzelfsprekend lijkt is verdomme niet zo “gewoon”.  Als ik je zeg dat Kamiel eventjes een kunstlong kreeg zodat zijn longen konden herstellen. Als ik je zeg dat hij geïntubeerd wordt omdat hij dit moeilijk zelfstandig kan. Als ik je zeg dat hij tonnen medicatie krijgt die zorgen dat alle grote zorgen onderdrukt en opgelost worden…. Als ik je zeg dat er een team van wijzen klaarstaat om dag en nacht, elke minuut, elke seconde van de dag in te grijpen, te zorgen, er te zijn… allemaal voor ons kind.

We hebben geluk.

echt.