vat vol emoties
door tomvanryckeghem
Dit helse jaar werden we 2 keer geconfronteerd met de dood. Heel dicht en intens zweefden onmenselijke gevoelens door ons hoofd .
Ik zie ons nog zitten voor Lore’s hematoloog. Ze vertelde ons dat er veel kans was dat ze haar ziekte niet ging overleven. Het kwam zo hard aan dat alle woorden die daarop volgende verdwenen in het ijle. Ik zie ons nog staan in de isolatieafdeling, met een team verpleegsters naast ons en een baby in haar buikje.
Ik heb het als man en vader beleefd. Ik kreeg geen tonnen medicatie en voelde lichamelijk geen pijn. In een poging emotionele pijn te plaatsen schrijf ik dit logje.
Ik probeer me in te leven in haar emotionele band met ons kleine wondertje. De foto die ik een paar post geleden plaatste, vertelt dat eigenlijk zonder woorden. Ik zag een jonge vrouw, de moeder van ons kind. Ze keek onzeker en angstig naar haar toekomst. Ze bewonderde maar besefte dat hij haar onbezorgde leven in één knip een andere wending had gegeven.
Haar behandeling was pas begonnen.
Alleen al de weg die ze had moeten nemen om haar kind te zien was hard en confronterend. De blauwe jas, het eendebekje dat haar moest beschermen tegen “zuivere lucht”, haar haar dat begon uit te vallen…
Er was nog zoveel onzekerheid over de nabije toekomst en tegelijk werd Kamiel dag per dag sterker.
Kamiel heeft haar op een onbeschrijfelijke manier door dit verhaal heeft geleid. Hij was de leider, dat ben ik zeker.
Hij bracht haar emotioneel verder dan ze anders zou geraakt zijn. De bindingsangst verloor ze stapje per stapje. In het begin spraken haar ogen zo veel angst en onzekerheid. Ze vroeg me ook heel vaak of ik, als zij er niet meer was, goed ging zorgen voor onze zonen. Als moeder moet het ongelooflijk frustrerend zijn taken uit handen te moeten geven. Er niet kunnen zijn. Momenten moeten missen die gewoon onmisbaar zijn. Ik weet nog hoe hard skype aankwam. Langs de ene kant kon ze virtueel kijken maar werd aanraken en liefhebben verboden.
Stapje per stapje vond ze haar kleine vriend en mocht ze mama zijn. Hij gaf haar kracht en liefde, maar tegelijk bleef de angst en de onzekerheid aanwezig.
In een jong gezin horen geluk en babybytes in het huis te zweven. Hier werden deze gevoelens onderdrukt door kanker en het cynisme over het leven. Maar goed. Het was zo, en we moesten er door.
En toen alles plots stabieler werd kwam de dood voor de 2e keer aandraven. Meer nog. De gevoelens waren in die mate aanwezig in deze kamer dat ik alle hoop die ik altijd heel zorvuldig had verzorgd plots moest lossen. Het kon niet zijn dat Kamiel moest sterven? Hij was de schakel in dit verhaal. Hij hoorde bij ons 4.
Ik ben in m’n hoofd altijd ergens positief realistisch gebleven. Toen ECMO werd toegepast was alle positiviteit abrupt verdwenen.
Er is een knopje in ons hoofd dat een mens op automatische piloot kan zetten. Een knopje voor als je door een helse wandeling moet.
Maar we blijven mensen, ouders, geliefden. We blijven vaten vol emoties.
Leven zonder geliefden moet hard zijn. Het gemis moet onmetelijk zwaar zijn. Toen Kamiel aan ECMO lag probeerde ik me voor te bereiden op zo’n leven. Mijn lichaam beschermde mij tegen de val die kon komen.
We hebben het geluk dat we voor de 2e keer ontsnappen… We zijn er nog lang niet, maar de dood is uit deze kamer. Ik ben me ervan bewust dat ze misschien hiernaast zit nu, of aan de overkant…
Ik heb de beelden van ECMO bewust niet geplaatst. Ze zijn zo hard en confronterend voor ouders. Als fotograaf wil ik dit nu toch doen. Het geeft een beeld van hoe ver de medische wereld staat. Hoe horror het ook is, het zorgde ervoor dat Kamiel zijn longen konden rusten en herstellen. Ik geloof in de wetenschap en de liefde. God heb ik hier dit jaar niet gezien.
Bedankt om ons hier deelgenoot van te maken, Tom…
Parallel met Kamiels ziekte loopt hier ons eigen verhaal, maar om een totaal andere reden. Een andere soort wanhoop afgewisseld met hoop en tegelijk het besef dat we er nog lang niet zijn. Maakt ook allemaal niet uit, maar jouw moed – nee, jullie moed heeft me erg gesterkt deze tijd. Ik hoop van harte dat jullie nog altijd bemoedigd worden door al die mensen die meeleven zonder dat ze verder iets aan jullie situatie kunnen doen.
Dat het voor ons allemaal zo rap mogelijk lente mag worden en dat 2014 een ander jaar mag worden. x
Wat kan iemand daarop zeggen. Iemand die al die tijd aan de andere kant stond, aan de kant van de mensen die gewoon verdergaan met hun leven alsof ze de garantie hebben dat dat altijd zo zal zijn.
Je beschrijft alles zo trefzeker dat het is alsof ik ze ook voel, die machteloosheid. Ineens merk je dat je alles kan kwijtraken, zomaar, zonder waarschuwing.
Ik wens je meer goede dagen dan je nu kan geloven.
Je postje snijdt me de adem af. Ik vraag het mij soms af, hoeveel kan een mens aan? Veel blijkbaar, maar wat jullie meemaken is zo oneerlijk. Wat een angsten hebben jullie al moeten doorstaan. Het moet onmenselijk hard zijn te horen dat het leven kan gedaan zijn als je zwanger bent, om de dood bijna naast zo n klein ventje te voelen liggen. En wat moet het hard geweest zijn voor Hanne Lore dat ze wat mama-taken heeft moeten uitbesteden. Maar Tom, wat hebben jullie dat goed gedaan. Ontzettend goed. Het is misschien een onhandige woordkeuze, maar ondanks alles hebben jullie ook wel geluk. Geluk om elkaar te hebben, om zoveel liefde te kennen. Want ook dat is niet altijd evident. Je bent (ongewild) de sterkhouder geweest in dit verhaal, je hebt voor iedereen zo hard gezorgd. Zorg ook goed voor jezelf. Ik hoop dat dit alles snel nare herinneringen worden. Het is tijd voor heel veel geluk!!
Ik denk, dat we samen sterkhouder zijn geweest. Voor elkaar, allemaal. En niet enkel ons gezin. Onze familieleden, onze vrienden, deze blog, alles.
Ja, dat is ook weer waar… en met zoveel sterkhouders kom je er, hoe dan ook
wat een ongelooflijk sterke, prachtige mensen zijn jullie!
ik hoop dat jullie snel nog meer van elkaar kunnen genieten, maar dan ook eens ‘zonder’ zorgen….
jullie geven het woord liefde zoveel meer betekenis: partners, ouders, broers, …
van hieruit blijven wij jullie ongelooflijk veel moed en kracht sturen!
Prachtig geschreven Tom en het is waar…vantevoren denk je dat je nooit meer verder kunt als geliefden sterven en toch leef je verder al is het compleet anders…voel je een gemis en is nooit meer gewoon té lang…
Ernstige ziekte en dood brengen buiten heel veel verdriet en onvoorspelbaarheid ook heel veel liefde en kracht.
Het missen blijft alleen altijd!
Lieve warme groet Saskia
(Vorig jaar overleden m’n moeder en zus 7 maanden na elkaar)
Hoeveel kan een mens aan? Waarschijnlijk verleggen we voortdurend onze grenzen. De een moet er al wat meer verleggen dan de andere. Het is zeker niet eerlijk verdeeld. Goed dat je een weg gevonden hebt om je emoties op een rijtje te zetten. Deze blog is ook een inspiratie voor mensen met een makkelijk leven en een steun voor lotgenoten. Win-win dus.
Het heeft geen zin om ‘waarom’ vragen te stellen, want die zijn te energievretend. Op een dag zullen jullie alle vier terugblikken op deze zware periode en -nog meer dan anderen- genieten van elkaar. En wie weet kom je dan op een blog terecht van iemand die een zware periode doormaakt en zal je je eigen hoopgevende steunende woorden doorgeven.
X
Dag Tom en Hanne Lore,
Ik weet nog goed een jaar geleden toen belde mijn zus ,moet je nu wat weten zo een slecht nieuws , het nieuws van Hanne-Lore , samen zaten wij te wenen want dat kon toch niet en toch was het waar ,en terwijl ze zelf zo ziek was toch nog zo meeleven met jullie verdriet want het was ook haar metekind en zo jong dat kon toch niet en nu een jaar verder ,zij is er al zo lang niet meer ,daar heb ik het nog altijd zo moeilijk mee ,weer dat vreselijke nieuws van jullie Kamielke ,die tekst van jou dat grijpt me zo aan dat ik hier nu weer zit te wenen zo veel miserie in een familie dat kan toch niet ,je schrijft ook dat je God niet gezien hebt dit jaar maar ik vraag me toch ook af of Hij wel bestaat want zoveel leed toelaten” Waarom”maar ik trek mij toch ook op aan al de kracht dat van jullie uitgaat om dat mee te maken en vol te houden ,je moet het maar doen ,ik hoop en zie ook dat het stillekes stapje voor stapje iets beter gaat met Kamielke , maar het moet voor jullie toch veel pijn doen om hem daar zo te zien liggen op de fotos doet het al pijn maar toch wil ik verder jullie de kracht wensen om het allemaal tot een goed einde te brengen en dat jullie samen dan toch nog heel veel gelukkige jaren mogen meemaken met jullie mooie gezin
Veel sterkte gewenst van tante Ria
Wat ik dit jaar geleerd heb – eug tegen meug hoor – is dat er ook gezorgd moet worden voor de zorger. Concreet: zonder sommige vrienden had ik het in 2013 véél moeilijker gehad, en het was sowieso al geen topjaar. Concreet: ik hoop dat er ook mensen voor jou zorgen, om jou bezorgd zijn, vragen hoe het met jou is, iets uit jouw handen nemen, luisteren naar jou als het eventjes niet meer lukt… Niemand kan altijd sterk zijn.
dat doen ze Lieve,
echt, dat doen ze!
Dit wilde ik ook net intikken, Lieve…
Ik was ook altijd diegene die sterk moest zijn de voorbije 2 jaar en ik was trots dat ik alle stormen doorstond. Maar op het meest onverwachte moment, toen de stormen gingen liggen, sloeg de hamer toe.
Tom, jouw zin klinkt zo herkenbaar: ‘Er is een knopje in ons hoofd dat een mens op automatische piloot kan zetten. Een knopje voor als je door een helse wandeling moet.’
Dat is effectief zo… Een mens is altijd sterker dan hij/zij denkt. Te sterk zelfs…
Gelukkig trok m’n beste maatje op tijd aan de alarmbel, wat ik niet opmerkte, merkte zij wel op. Ik hoop dat jij ook zo iemand hebt 🙂
Poeh…wat een jaar en wat bijzonder
toch ook dat jullie dit niet alleen delen
met elkaar. Je woorden hebben me enorm
geraakt en deden me van alles beseffen.
Ook ik geloof in de Liefde en ik wens jullie
voor het nieuwe jaar nog meer Liefde
en momentmomenten waarop jullie
daar met elkaar van kunnen genieten…
Liefs!
Ik hoop zo dat 2014 jullie alleen maar goeie dingen brengt…
Ik hoop met gans mijn hart dat jullie binnen vele jaren als gezin kunnen terugkijken op deze periode als een nare herinnering. Een helse tijd waar jullie als gezin, tegen wil en dank, sterker zijn uitgekomen. Een verwarrende tijd die voor Leon, waar hij op zo’n jonge leeftijd al voelde hoe onmetelijk groot de liefde is voor zijn broer en de liefde van jullie voor hun beiden. En voor Kamiel. Voor Kamiel zal het hopelijk bij ongrijpbare dromen en verhalen blijven, zelfs geen herinnering.
Een zorgeloos 2014 gewenst
Margo
ik kreeg het koud bij het lezen van je tekst, nochtans een tekst waar zoveel liefde uitstraalt. Tom, vergeet toch ook jezelf niet, ook al is het moeilijk momenteel. Ik denk wel dat jullie een sterk vangnet hebben van familie en vrienden. En jullie zoontjes hebben datzelfde vangnet, dat kan je uit je teksten opmaken.
Ik wil jullie nog het volgende nieuwjaarswensje meegeven, ik vind het ontzetten mooi, weet niet van wie het is
Er zijn geen slechte dagen, in deze 365 dagen
Er zijn alleen maar dagen dat we wat minder kunnen dragen
Laat mij jouw dan wensen, dat er tussen al die mensen, die je het beste zullen wensen, wel ergens iemand is, die je dan zal vragen, of hij de pijn wat mee kan dragen.
die mensen hebben jullie ongetwijfeld.
Ik wens jullie van ganser harte een zorgeloos 2014
We hebben een heel goed Vangnet Gert. Dat maakt ons mede sterk, echt wel.
Mooie wens voor het nieuwe jaar.
dankje wel!
Hartverscheurend. Gelukkig is dit jaar bijna ten einde. Op naar een beter 2014! Alle goeds voor het nieuwe jaar!
Wat een jaar voor jullie… Ik wens jullie dan ook dan 2014 een zorgeloos jaar mag worden. Een jaar om U tegen te zeggen.
En Tom… Veel mensen kunnen wat leren uit je positivisme. Telkens je ons op school een bezoekje bracht, was je positivisme zo opmerkaar.
En ja Tom, ook ik heb eruit geleerd. Heel veel geleerd…
Wendy
🙂 Dankje Wendy
4 woorden slechts: bewondering, moed, meeleven, LIEFDE!
tot…
Achter iedere sterke ouder, staat ook een sterk team! Dat bewijzen jullie. Ik had jullie ook een andere Kerst toegewenst. En weet je, het maakt niet uit in welke periode dit valt.
Geniet toch van de duizende lichtjes die in alle huizen branden, mensen die jullie niet kennen, net zoals wij jullie kennen van de blog…we denken ook aan jullie…
Christel,
Dat Kamiel van die ECMO is, en stilletjes zal ontwaken is het mooiste kerstgeschenk wat we ons momenteel kunnen bedenken.
dankje!
Heb geen woorden nu…alleen maar heel erg veel respect voor jullie.
En ik heb nu wel een zakdoek nodig en een groot glas wijn.
geniet van je glas 😉
Dan te weten dat ik ganser dagen mensen ontmoet die steen en been klagen omdat een scheet de weg naar hun uitgang niet vindt. Eéns de grootste schokken van jullie wrede avontuur zullen afzwakken, zul je er met z’n allen sterker uitkomen dan welk gezin dan ook. Ondertussen blijven we dikketenen voor Kamiel (want mijn duimen zijn ondertussen versleten).
die scheten Thomas, zijn voor die mensen belangrijk. 😉
echt
Ja want als die scheten er niet uit geraken worden het misschien wel weer boeren en ik wil mij daar niks bij voorstellen…;-)
Mijn kinderen en ik werden vorig jaar zelf met de dood geconfronteerd. Heel onverwacht, dus we hadden eigenlijk weinig tijd om er over na te denken. We hebben voor dat moment geen dagen/weken van ongerustheid, angst, verdriet e.d. gekend. Na dat moment des te meer. Want mijn zus was zwanger en ik maakte me ongerust dat haar zwangerschap slecht zou aflopen door de dood van mijn echtgenoot. Angst omdat ik niet wist in welke situatie ik ging terechtkomen. En natuurlijk verdriet. In al zijn facetten …
Het ergste vond ik het verdriet van mijn kinderen. Ik had dat zo graag van hen willen overnemen. Net zoals jij waarschijnlijk de pijn van Kamiel zou willen overnemen, het verdriet van Lore en de onmacht van Leon.
Hoeveel kan een mens aan? Dit is voor iedereen verschillend. Ik denk dat je dat pas weet als je er zelf voor staat. Mijn vriendinnen zeggen nu nog altijd dat ze het niet zouden aankunnen maar je weet dat toch niet hoor. We zijn allemaal sterk, op onze eigen manier.
Ik weet zeker dat jullie hier door komen. En dat dat vat vol emoties ooit langzaamaan weer leegloopt, tot op een respectabel niveau. En als dat vat eens overloopt, so what! Je moet dat allemaal eens kwijt hoor Tom. Laat je af en toe maar eens gaan. In je foto’s, in je woorden, in je gevoelens voor je geliefden. Ik was de eerste weken een stormram, niets kon me stoppen. Alles moest geregeld worden, ik kon het allemaal aan. Maar als ik een bepaald lied van Pink Floyd hoorde (dé favoriete groep van mijn echtgenoot), dan brak ik. Dat lied heeft heel vaak opgestaan, zodat ik mijn emoties kwijt kon. Ik zong mee met de tekst, ik schreeuwde de woorden uit …
Ik begon jouw blog te lezen omdat ik me herkende in je situatie. De onzekerheid, de angst, … Ik mag wel zeggen dat ik enorm meeleef. De laatste weken zijn jullie niet uit mijn gedachten geweest. De foto’s van Kamiel in zijn bedje met de vele monitors. Het was heel confronterend voor mij. Deed me denken aan de allerlaatste foto van mijn echtgenoot. Ook in zo’n bed, ook die monitors, ook de beademing, de vele tubes in en uit. Het kwam allemaal terug. Met het ene verschil dat voor Kamiel niet alles voorbij was, hij had nog een kans. Marc kreeg geen kans. Nadat we die laatste foto namen, namen we afscheid van hem.
Telkens ik hier op de F5 toets druk, zit de angst om mijn hart. En daarom ook ben ik zo blij dat het voorzichtig de goede weg opgaat met Kamieleke. Tenminste (en hopelijk) iemand waar het goed gaat, denk ik. Het moet niet altijd slecht aflopen. Het mag niet slecht aflopen. Hij is nog zo klein … Hij moet nog vele kansen krijgen.
En wat je zegt is waar. God bestaat niet. Hij zou nooit toelaten dat Lore tijdens haar zwangerschap ziek zou worden, dat Kamiel nu in dat bedje ligt, dat Marc slechts 42 jaar mocht worden. Ik geloof al lang niet meer. Ik geloof wel in de kracht van liefde, van steun, van mensen die aan andere mensen denken.
Ik wil jullie fijne kerstdagen toewensen, met veel warmte, liefde en genegenheid voor jullie gezinnetje, thuis en in Kamiels vlinderkamertje. En dat jullie heel snel weer allemaal samen mogen zijn. xxx
Lieve Sabine,
bedankt om dit te delen. Mooie en hoopvolle woorden. Ik voel dat dit alles veel losmaakt. Ik kreeg daarnet ook een lange mail van iemand die een soortgelijk verhaal meemaakte.
Als ik terug thuis ben stuur ik je foto door. Het is er nog niet van gekomen en staat ook thuis op m’n apple. Komt goed, weet je wel.
heel veel bedankt, voor je woorden. Hopelijk doet het schrijven van dit alles jou goed;
Tom, denk nu maar niet aan de foto. Dat is bijzaak. Hoofdzaak is dat je bij je gezin bent. Die foto komt later wel.
Ik schrijf hier graag, ik kan mijn gevoelens hier idd kwijt. Mijn eigen blog raakt niet aangevuld 😉
Prachtig geschreven Tom! Kamiel is nu aan de betere hand en dit is alles wat telt! Ook Hanne-Lore is er nog…Iets wat vorig jaar ook niet zo evident leek te zijn!!! Hold on guys…there is a light at the end of the tunnel!!
Geert,Pascale en Michèle
Als mama van twee kleine jongens, maakt jouw blog dat ik
de laatste weken nóg bewuster heel gelukkig ben. Kamieltje en jullie allemaal zitten in mijn hoofd, ik wens jullie de rust, het genot van twee lachende kindjes in huis.
Thuis, samen met jou en een gezonde, geruste mama…
Hold on there…x
Lieve Tom ,Lore ,Leon en Kamielke ,…
Idd wat een jaar voor jullie ,..amai ,..bijna teveel hé voor een mensenleven.
Wat heb ik de voorbije dagen zo vaak aan jullie gedacht ,…echt waar ,..door mijn zorgenkids besef ik maar al te goed hoe kwetsbaar en broos ons leven is ,..maar de kracht die jullie samen hebben is zo groot hé,…Jullie verdien en allemaal een standbeeld.
Vorige week zei ik het nog tegen Lore ,.ik blijf geloven in mijn verhaal dat ik jullie volgend jaar samen met jullie viertjes zie wandelen ,genieten ,gewoon een gezin zijn zonder zorgen …
Dat is dan ook mijn grootste wens voor jullie ,..Een heel fijn en Gelukkig ,Gezond en zorgeloos 2014.
Geniet van elkaar en wees zo trots op de warmte die jullie gezin uitstraalt ,..
Een dikke knuf ,Ann en co
Dag Tom…
Wat hebben jullie inderdaad op een helse rollercoaster gezeten. Een periode waar je van de ene emotie in de andere gekatapulteerd wordt. Het moet zo vermoeiend zijn voor jullie. Ik snap dat je zegt dat je ergens een “automatische piloot”-knopje hebt. Op dat moment is dat een soort van zelfverdediging, denk ik, om überhaupt een beetje te kunnen functioneren. Ik hoop dan ook dat jullie in 2014 mogen genieten van een zorgeloos familiegevoel en die automatiche piloot-knop permanent mogen uitschakelen. Dat wens ik jullie van harte toe, want jullie verdienen echt niets minder.
We blijven denken aan jullie, aan Kamiel. Onze duimen blijven omhoog!
xxx
Dit zinnetje kwam ik gisteren tegen op Pinterest en deed me onmiddellijk aan jullie denken: “Hoop is een lichtje in je hart, dat je vandaag moed geeft en morgen kracht.”
Wat me vooral treft in jullie verhaal is hoe ongelooflijk sterk jullie (moeten) zijn en het besef dat velen (mezelf incluis) zich te weinig realiseren hoe goed ze het wel hebben en te rap steen en been klagen over triviale zaken… Ook het feit dat ons zoontje in maart op dezelfde PICU opgenomen werd en de wijzen er voor zorgden dat hij snel beter werd, deed me erg meeleven met jullie.
Ik ben zo blij voor jullie dat Kamiel zijn zeepkist terug in kalmere wateren vaart. Hij doet het goed dankzij de medische hulp maar vooral dankzij alle liefde die hij in zijn vlinderkamertje ervaart.
Onze kaarsjes blijven branden voor jullie…xxx
Een hoopvol bericht. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het nieuwe jaar jullie alleen maar goeds brengt!
Jullie verhaal heeft zo-veel mensen beroerd, ontroerd waaronder mij.
Ik begon je blog, jullie verhaal te lezen, helemaal in het begin, aangesproken door de foto’s, aangespoord om ons als donor op te geven, mee te hopen, in te zien dat er meer is dan ju ju ju, voelen dat liefde en hoop veel kan, en dat die van hierboven hier mijlenver vanaf staat.
En nu zit ik hier met open mond, natte ogen, mij af te vragen hoeveel iemand, een gezin, geliefden, vrienden samen aankunnen of mogen aankunnen.
Maar jullie doen het!
Stap voor stap samen steeds verder weg…
bedankt voor het mooie nummer!
Neen…o neen…dit was zéker de afspraak niet…dit groot verdriet…
En jawel…laten we deze keer wel geloven in een goede afloop…
Van Hannelore Bédert (voor Catherine)
Van mij voor Tom, Hanne-Lore, Leon, Kamiel en zoveel anderen die houvast missen op t moment dat we de controle kwijt zijn over wat op ons wacht…
Mooi nummer, Karen.
Grappig. Lore zei heel vaak tegen Kamiel toen hij epilepsie-aanvallen had: dit was de afspraak niet Kamiel. 🙂
Tom, ik zie toch nog wat verbijstering en angst in je ogen.
Maar ja, je zou voor minder angst hebben. De dood zat ongenodigd
mee aan jullie tafel en op jullie schoot; maar samen met de slimmerikken van het ziekenhuis hebben jullie hem de pas afgesneden.
Nu is het de tijd die belangrijk wordt.
Jullie hebben nu tijd nodig om te helen.
Kleine prins Kamiel heeft tijd nodig om terug bij jullie te geraken.
Je lieve echtgenote heeft tijd nodig om te groeien in genezing.
Leon heeft tijd nodig om te bevatten wat rond hem gebeurt.
Jij Tom hebt tijd nodig om te winnen , geen tijd te verliezen.
Maar nu vooral even tijd voor jezelf.
Ik wens jullie heel veel tijd, vooral tijd om te leven.
Genegen groetjes.
Zo’n verhaal …… hoe sterk moeten jullie zijn om dit alles aan te kunnen !
Nu wensen wij dat jullie binnenkort, jij Tom samen met je vrouwtje, Leon en Kamiel terug een gelukkig en vooral zorgeloos gezinnetje kunnen worden.
Onze kaarsjes blijven nog steeds branden en onze vingers gekruist ….
Ik heb mij, als mama, van in het begin vaak proberen in te leven in hoe het nu moest zijn voor Hanne Lore…en ook al kan ik dat niet, mijn hart brak al bij het denken aan missen van kleine dagelijkse rituelen met de jongens…laat staan al de rest.
Er zijn geen woorden voor wat jullie meemaken, alleen maar tranen. En toch ook heel vaak een glimlach voor de liefde die jullie verbindt!
Voor 2014 kan ik jullie enkel maar wensen dat die liefde alles verder kan helpen genezen!
Tom, eerst en vooral nog es dank je wel om dit alles te delen. Toen ik het hoorde van Lore was ik helemaal ondersteboven en hoopten we hier vurig dat alles goed kwam en dat ze een donor zouden vinden. Ik was zo blij te horen dat ze opnieuw thuis kwam en dat het al wat beter ging met haar! Ook heel leuk om je deze zomer bij de garageverkoop te zien zitten met je zoontjes 🙂 Kamiel was heel aandoenlijk en Leon haha, die deed echt zijn best en zo zelfstandig en deed dat heel goed 😉
Het kwam dan ook als een bom aan toen ik het nieuws van Kamiel hoorde, ik volg je blog al vanaf het begin, maar sinds die bewuste vrijdagochtend ik het nieuws vernam, heeft de F5 toets niet meer stilgelegen…Ongelooflijk…Echt waar, hoedje af voor jullie als persoon, als mens, als gezinnetje om jullie hierdoor te slaan…Ganse dag moeite moeten doen om niet in tranen uit te barsten, al is dat niet gelukt…
Niet te vatten soms bij wat jullie moeten doorstaan, voelen.
Dus daarom…chapeau voor jullie om hier zo sterk mee om te gaan ook al blijft en is het heel hard en onmenselijk lijkt wel!
Jullie situatie heeft me echt doen inzien dat al die pietlulligheden en al die kleine dingen waar we soms om zeuren er eigenlijk niet veel toe doen, op die specifieke momenten denken we dan van wel, maar eigenlijk zijn dat geen zorgen! Eigenlijk moeten we simpelweg gewoon genieten van elkaar, het leven, het moment…Dus voor het delen van je gevoelens, van deze rollercoaster dank je wel!
Ik hoop echt uit het diepst van mijn hart dat het ritje nu wat in rustiger vaarwater mag komen en dat jullie kunnen gaan genieten van het gezellig samen zijn met elkaar! Dat de broertjes kunnen samen ravotten en gek doen! Van zodra het enigszins mag komen we Kamiel zeker een bezoekje brengen! Ik wens jullie voor het komende nieuwe jaar…een nieuwe start gevuld met een paar teugjes liefde, veel vleugjes geluk, en Kamielleke die zijn oogjes opendoet en naar jullie glimlacht 🙂
Groetjes, x
Beste Tom,
Omdat ik vind dat je zo ongelooflijk sterk bent…
Omdat ik vind dat jullie al genoeg hebben doorstaan…
Omdat ik vind dat jullie zo prachtig zijn…
Heb ik mijn foto voor de BD Challenge van december aan jou opgedragen…
Een engeltje voor Kamieltje, maar vooral ook voor heel je gezin.
Sterkte vanaf hier!
Het komt allemaal goed!
Bedankt daarvoor!
Na al die warme woorden die hierboven geschreven zijn kan ik niet veel mer toevoegen. Bedankt om dit met ons te delen Tom, dat leert ons te relativeren.
Ik wens Hanne Lore veel sterkte en moed toe.
En ik hoop dat het voor jullie beide ook een beetje kerstmis is.
Respect!
Zo’n prachtige ode aan je vrouw….heel mooi hoe je dit neerschrijft, wat een jaar. Hoeveel kan een mens verdragen…heel opgelucht voor jullie dat het met kleine Kamiel langzaam beter gaat. Voor 2014 wens ik jullie van al het goede te veel!
Erg mooi en liefdevol geschreven.
En zoals je zelf aangeeft, in een jong gezin horen geluk en babybytes in het huis te zweven, niet de angsten die jullie nu moeten doorstaan, de dood die om de hoek luurt. Ik hoop met je mee dat de dood zijn aftocht heeft ingezet, en dat 2014 een jaar van geluk mag worden, na de valse start van 2013.
Dankjewel voor het delen, Tom. Jouw woorden, jouw beelden, ze raken diep. Het jaar 2013 heeft jullie zwaar op de proef gesteld. Dat kerst een nieuw begin mag zijn. De opmars naar licht, naar lucht. Dat 2014 jullie omarmt en goed nieuws brengt.
Ik wens jullie warme dagen lieve Tom, Lore, Leon en Kamiel.
Met tranen in mijn ogen heb ik dit gelezen (zoals iedere keer trouwens) maar ook een warm gevoel om zoveel liefde in jullie gezin te voelen en ik wens jullie voor 2014 evenveel sterkte toe en een goede genezing voor zowel Kamiel als Hanne Lore .
Hanne-Lore, Tom en Leon, Kamiel
Een rollercoaster van gevoelens….
Mijn wensen: Hopelijk mag de rust voor jullie volgend jaar eindelijk eens terugkeren! Jullie hebben het dubbel en dik verdiend!
Dakkie en de kliek
Weer en Wind
Ook de storm denderde door mijn hoofd
Ook ik had het stuur van het leven niet langer in handen
Ook mijn maakwereld viel als een kaartenhuis in elkaar.
Ook ik zocht schuldigen….maar net op tijd
Vond ik God in de mensheid, vrienden, en ja…
zonder vriendschappen ga je dood.
Soms krijgen we niet waarom we hebben gevraagd,
maar ontvangen we toch alles wat we nodig hebben.
Een gezegend Kerstfeest.
en de wilskracht…. het geschenk……
om samen de drempel over te gaan van oud naar nieuw.
Its hard, hard not to sit on your hands
And bury your head in the sand
Hard not to make other plans
And claim that youve done all you can all along
And life must go on
Its hard, hard to stand up for whats right
And bring home the bacon each night
Hard not to break down and cry
When every idea that youve tried has been wrong
But you must go on
Its hard but you know its worth the fight
‘Cause you know youve got the truth on your side
When the accusations fly, hold tight
Dont be afraid of what theyll say
Who cares what cowards think, anyway
They will understand one day, one day
Its hard, hard when youre here all alone
And everyone else has gone home
Harder to know right from wrong
When all objectivities gone
And its gone
But you still carry on
‘Cause you, you are the only one left
And youve got to clean up the mess
You know youll end like the rest
Bitter and twisted, unless
You stay strong and you carry on
Its hard but you know its worth the fight
‘Cause you know youve got the truth on your side
When the accusations fly, hold tight
Dont be afraid of what theyll say
Who cares what cowards think, anyway
They will understand one day, one day
Als ‘kerst’ in essentie ‘de terugkeer van het licht’ betekent, kan ik voor jullie op vandaag geen mooiere wens bedenken. We zijn keihard bij jullie! Fleur, Sander en Maure.
Bedankt allemaal,
geweldig mooie woorden en noten.
Weet je Tom, ook ik vraag mij soms af waar God is in mijn, jullie en andere verhalen. Het antwoord heb ik niet. Ik ben zelf ook op zoek. Maar ik heb het in ieder geval niet gevonden bij diegenen waarvan ik vroeger dacht dat zij het zouden weten. Ik heb geleerd dat die juist vaak de verkeerde woorden spreken. Misschien omdat ze niet zelf gevoeld en beleefd hebben? Misschien omdat ze de juiste woorden niet geleerd hebben? Of juist de verkeerde geleerd hebben? Misschien omdat er geen juiste woorden bestaan bij dit soort dingen? Ik weet het niet.
Wat ik wel zeker weet of toch meen te weten, is dat God veel vrijwilligers kan gebruiken. Dokters die hun job heel serieus nemen, zowel ’s nachts als overdag, verpleging die begrijpt zonder woorden en voor wie niets teveel is, armen die een warme knuffel kunnen geven, harten die meeleven en meevoelen, handen die een stuk werk uit handen kunnen nemen… Van die soorten kun je er nooit genoeg hebben.
Ik hoop dat jullie er daarvan heel veel hebben. De reacties op jouw blog lezen, geeft mij in ieder geval de hoop dat dat wel zo is. En dat is fijn voor jullie. Ik doe hierbij een oproep tot al die vrijwilligers om niet op te geven. Ook niet op het moment dat Kamiel weer wakker is…
Blijf steunen, want ook op dat moment zal het nog nodig zijn!
Ons levensmoto binnen ons gezin is : ‘een dag met te keer’ alé, tis te zeggen je moet dat zeggen op zijn Westvlaams hé.
‘Droom van morgen, geniet van gisteren en leef vandaag’
Heel veel sterkte, probeer van de ‘geringe’ goede momentjes te genieten…
We zijn met ons hart bij julliexxxx
Hey Tom, ik wil kou en je naasten gewoon alle sterkte en geluk van de wereld wensen. Uit de grond van mijn hart!
Freek
*jou
Tom,
Dankjewel dat je dit met ons wil delen.
Jullie zijn een prachtig gezin en ik ben zo blij te lezen dat Kamiel stapje per stapje bij jullie aan het terugkomen is. Toen ik vorige week 2 van de vele ‘wijzen’ zag terugkomen op het OK met een gebruikte kinderecmo, sprong mijn hart zowaar uit mijn borstkas.
Wat jullie het afgelopen jaar meemaakten, is zo ongelofelijk hard en zwaar geweest.
Dat 2014 voor jullie veel zonneschijn brengt!
Saar
……..
…… en toen brak ik ook… volledig, tijdens het de laatste zinnen van deze o zo persoonlijke emoties welke je op papier durft te zetten. Zo hard doch mooi tegelijk.
Och, wat heb ik toch een zeer, zeer diep respect voor jullie kracht in zulke momenten.
Ik wens jullie de mooiste en sterkste kerst toe die je iemand kunt wensen, en dat 2014 eindelijk het verlossende jaar zal zijn !
Werkelijk, wat een mens kan dragen… Ik wens jullie alle goeds dat ik kan bedenken, en meer. Veel sterkte.