Only love can hurt like this…
door tomvanryckeghem
Elke avond zit ik jankend voor dit scherm. Ik herbeleef de meest pijnlijke momenten uit ons leven. Vanavond raak ik niet verder dan bovenstaande foto.
2 januari 2014 ,
in een wirwar van kabels en onder zware medicatie mochten mijn 2 grootste helden elkaar knuffelen.
In een gevecht dat toen een goed jaar bezig was. De grootste veldslagen waren gestreden.
Toen ik vandaag op het kerkhof wandelde, proefde ik pijnlijke tranen maar begreep dat gelukkig zijn, gedragen wordt door pure liefde voor elkaar.
Alle roem en rijkdom is zoetmakerij die in één tel inéén kan stuiken.
Terwijl jij met je fiets deze zware reis een plaatsje probeert te geven in je hoofd mag ik dit op deze manier doen. Vandaag voel ik dat dit zware verhaal ons als man en vrouw ook gesterkt heeft. We zijn veranderd. We kijken anders naar elkaar en deze gekke wereld.
Lieve schat, Je bent een pracht van een vrouw. Ik hou van je.
ikhebjoulief.wordpress.com 
Zo herkenbaar!
Geniet, geniet, geniet…!
Ik heb waarschijnlijk iets gemist in je verhaal, en dit heeft met het woord ‘kerkhof’ te maken. Durf er niet naar vragen…
Gewoon gevoelens Thomas. Voor de rest ok. 😉
Gelukkig maar, Tom. Die ‘voor de rest’ is een geruststelling…
Natuurlijk dat jullie veranderd zijn, zo in de zin dat niets meer vanzelfsprekend is.
Heel herkenbaar Tom…
Je verandert, onvermijdelijk, door zulke ervaringen.
Ik merk het zelf in mijn kijk op de wereld, mijn relatie met Grote Kadee (nog elke dag dankbaar dat we er samen uitgeploeterd zijn) en de trekken in mijn gelaat…
Mensen hebben mij al wel eens gevraagd of dat nu nodig was, mijn pijn telkens weer boven te laten komen, maar ik vermoed dat jij net als ik hiermee verwerkt. Veel moed en sterkte gewenst, en een dikke duw bergop voor je vrouw. Knap wat ze presteert!
Ik weet niet helemaal de afloop van een deel van je verhaal. Maar ik herken wel een deel. Als vader van een geestelijk gehandicapte zoon hebben wij ooit een lange strijd moeten leveren. Niet zonder kleerscheuren, maar uiteindelijk gelukkig… zowel zoon als vader.
Hier kreeg ik een flashback van… wat betekend dat je verhaal treffend is.
En voor jullie: blijf gelukkig.
Ongeloofelijk blijft het, ik vind het super om te zien hoe jullie hier mee zijn omgegaan of mee omgaan! Ik wens jullie vanuit het diepste van mijn hart echt het allerbeste toe…en een zeer warme kerst in het verschiet…samen…
Grtjs!
Tom en Hanne-Lore, Leon en Kamiel, er is in die twee jaar geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan jullie heb gedacht. Deze foto doet me beseffen dat ik jullie boek nooit ga kunnen uitlezen. Ik ben zo trots op jullie en op Kamiel zijn eerste stapjes…
De foto raakt me. Kindjeshoofdje en kindjesvoetje, doet zo snel de link leggen met je eigen schatten.
Hier ook geen probleemloos parcours, maar de problemen zijn niets in vergelijking met jullie verhaal.
En wow, wat een liefde. Mooi dat je ook dat kan beleven, in de verwerking van alle pijn.
Alle goeds voor jullie. En alle liefs.
Zacht. Liefde. Mooi. Ontroerd.
Af en toe kom ik nog eens op je blog kijken, en dit beeld raakt me weer heel hard. De liefde voor je kind die zo mooi en tegelijk zo fragiel is. Liefde zo dicht bij pijn. Wat zijn jullie (en wij lezers een klein beetje met jullie) vorig jaar bang geweest. Er waren dagen bij dat ik je blog nauwelijks nog durfde te openen. Een ‘vrijheid’ die jullie, er middenin, op geen enkele manier hadden. En wat ben ik nog altijd blij voor jullie dat jullie samen zo door het oog van de naald zijn gekropen. Alle goeds voor jullie mooie, lieve gezin!
O Tom, natuurlijk brengen deze confrontaties jou emotionele traanvolle avonden. De zware dagen van destijds zullen niet vervagen omdat fracties van een seconde lange momenten voor het leven zijn geworden voor jullie.
Maar gelukkig is er ook één constante waar jullie steeds op kunnen rekenen : de liefde ! Mooi toch, dat het leven dan weer kan bruisen !
Weet je Tom ,…
Jou foto’s zijn zo aangrijpend ,zo puur en vol van waarheid ,…
Wat fijn van jou om dit met ons te delen ,,… Om ons te doen beseffen hoeveel geluk we hebben en het niet altijd willen zien ,…
Een dikke knuffel voor jullie ,x Ann
Hoe ongelooflijk mooi..!
“…Schoonheid op Schoot…”
gedragen door Liefde en het grote Verlangen…
…..met de Tijd als Hoop.
De afstand tot het Nu……
is enerzijds het grootste cadeau dat we kunnen krijgen
want door deze afstand kunnen we een verleden meedragen
en kan de toekomst zich voor ons openen.