En daar was de ‘meer dan’ – baby borrel… Eindelijk!  Het werd een geweldige dag waar we zo naar uitkeken.

Lore had het zaaltje omgetoverd in een  schitterende balroom… We trokken ons schoonste pakje aan en waren er klaar voor! Er kwam veel volk maar wel verdeeld over een zonnige maar frisse dag.
In de morgen konden ze gezellig brunchen, in de middag was er een superlekker buffet en ’s avonds was er een schone receptie.

Dankje Benjamin, Je doet dat super!
Het was een super drukke maar intense dag voor onze 2 superhelden!

LUCKY WE 😉

En Leon… die verdween de hele dag  met z’n vriendjes… De hele dag rende hij van de schmink-stand naar de visput en terug (al wilde hij wel niks weten van dat geschmink…) De ganse middag jumpte hij barvoets van het springkasteel in het veel te natte gras…. likte hij ijsjes en veel te veel wafels…

Het doet goed, echt goed gewoon gewoon te kunnen doen.

Nero

We zitten in de dagkliniek.  Ondertussen bijna 2 uur.  De Vincristine moet nog gemaakt worden terwijl dokter Demuynck in warme oorden huist. Een vervangend arts verschuilt zich ergens in de kelders van AZ.  Maar goed…

Het is een eeuwigheid geleden dat ik Lore ’s chauffeur mocht zijn, dus waar kanker ik eigenlijk over.
Vorig jaar was dit haar tweede thuis. Toen was wachten een hoofdtaak in ons leven.  Nu is dit een tweewekelijkse bekommernis. Een aanprikmoment dat altijd langer duurt dan voorzien.

Kamiel is bij oma, of beter gezegd, oma is bij Kamiel. Hij  is momenteel misschien wel de meest opgewekte knul die op deze aardbol beweegt. Hij kreeg van meneer tijd een prachtige glimlach voor onbepaalde duur cadeau. Hij charmeert van ’s morgens tot ’s avonds. Hij oefent elke dag het rechtop zitten (en veel meer) met Joke, eet z’n buikje meer dan vol en ontdekt deze wereld op een supermooie manier.

Leon moet nu aan tafel zitten met oma en Kamiel. Hij is een goede broer. De manier waarop ze elkaar ontdekken is erg puur en broederlijk. Net alsof ze beseffen dat het ook anders kon gelopen hebben. Soms praat hij over moeilijke thema’s. Doodgaan bijvoorbeeld is iets wat heel vaak op het puntje van z’n tong ligt. Onlangs vroeg hij wat we zouden gedaan hebben met Kamiel’s lichaam als hij was gestorven? En wat er met z’n gedachten zou gebeurd zijn moest hij er niet meer zijn.
Wat er zondag gebeurde baart ons grotere zorgen. Hij viel van de glijbaan en toen we zagen dat z’n handje dubbeldik zat stelden we voor om foto’s te laten nemen in het ziekenhuis. De panische angst in z’n ogen sprak boekdelen. De manier waarop hij reageerde was ongezond en jammer (maar normaal na wat er gebeurd is). Na een avond proberen, bijpraten en geruststellen ging hij slapen met de woorden: ” naar spoed ga je maar als je door het raam bent gevallen”. Op vandaag is z’n handje wat beter… gelukkig. Ziekenhuizen hebben meer dan een jaar z’n kleine leventje bepaald en dit heeft op vandaag  deze gevolgen.

We verwachten binnenkort een nieuw huisgenootje! Ergens in Wallonië groeit een kleine zwarte puppie in een warm nestje. Eind april neemt hij hier z’n intrek. Het was Lore haar id en ik vind het best geweldig. Eerst en vooral denk ik dat de jongens anders kunnen opgroeien met een viervoetertje. De verantwoordelijkheidszin en de dierenliefde zal hun hopelijk sterken voor later.  Anderzijds hoop ik dat we extra tijd kopen. Elke dag  wandelen moet een verplicht moment worden waar ik nu al naar uitkijk. Ik heb nooit een hond gehad en vind dat jammer. Daar was geen tijd voor. Dat zorgde voor haar en vuil.  M’n ouders hadden er de tijd niet voor.  Deze tijd willen we nu graag maken.
Z’n naam moest met een N beginnen en toen we een mailtje kregen van de fokkers met voorstel ‘Noir désir’ beseften we dat we dringend een nieuwe naam moesten vinden.

Het wordt Nero