walk

Ze slaapt.  Dave Groghl sluit mijn mini-concert af met een akoestische versie van Walk en de winderige stilte is heel dichtbij. Ze tikt op het raam en dwingt me te luisteren. Het gesnurk van Kamiel zorgt voor een brede glimlach op m’n gezicht. De tranen op de ramen proeven zout en Fideel zingt daar bovenop haar hongerig lied. Dit voelt eigenlijk wel goed.

Ze kwam vandaag de zetel amper uit en ik duwde haar daarstraks naar bed. De Cortisone doet spieren sterven.. deze laatste intense chemische reis zorgde voor een verschrikkelijke moeheid die ik enkel kan aanzien en behelpen met extra hulp. Het zal recuperatietijd vragen maar de grootste finishlijn heeft ze gehaald. Met opgegeven hoofd schoof ze gisteren de deur dicht van haar gevangenis… die sinds december het epicentrum was van haar leven. 

Morgen is het de laatste dag van juli. Een dagje ziekenhuis weliswaar maar donderdag is augustus daar… Niet te geloven. Het bankje in de tuin staat te wachten. Dat bankje waar ik al vaak heb over geschreven, over gedroomd en gedacht… en er komt zelfs mooi weer!

Ik vraag me trouwens af wat voor wolk hij zal maken met alle potjes tranen van deze 8 vreselijke maanden…. Misschien brengt de nacht wel raad of zien we  ze op een dag plotseling voorbij glijden…

misschien.

 

Tot nooit meer.

blauw

`

 

 

Word jij plasma donor?

DAAROM

Hij stapte  naar de rand van de berg en legde er zijn dromen neer.  De wind streelde  de donzige haren van de witte pegasus die hij zonet had geboetseerd. Hij volgde haar tot ze hoog daarboven, voorbij de waaiende  velden, de afslag nam.

Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de trompetvogels die  haar met klaroengeschal verwelkomden. Hoge  tonen ontploften in z’n hoofd en kroonden hen tot ruiters van het heelal.

De wereld werd een kleurkaart van grijzen. Haar zachte haren blaasden  zijn gedachten omver.  Haar harde tranen rolden over zijn doorleefde wangen. Een smakenpalet  vol  pure  zouten gleed langs zijn lippen, op het puntje van haar tong..

En met de snelheid van het licht vlogen ze  over golvende witte velden. De poort was nog gesloten maar de sleutel moest hier ergens liggen. Het regende er herinneringen die zij misschien wel wilde vergeten. Toch stopte hij ze één voor één, zorgzaam in zijn glazen potjes,

voor morgen.

Titaniumwit

We zitten in onze hotelkamer. Buiten waait  het 30 graden, binnen haalt het ventilatiesysteem een goeie 20. Kamiel droomt van zijn eerste tour en wij wachten ongeduldig op de bevrijding.
Door het vensterraam zie ik 20 dansende  bomen en 100 bruinende zonnepanelen. Ik tel 3 vakantieloze kranen die de verdwaalde witte wolk de weg willen wijzen.

Ik kijk opnieuw door het raam en ze is verdwenen, uitgewaaid…

Zoals jij schapen telt, zo kijk ik wolken. Hun meester creëert er de laatste tijd weer heerlijk op los. Hij boetseert ze nuit miljoenen traantjes.

Ooit was hij een vreemde verzamelaar. Het was een uit de hand gelopen hobby die serieus uit z’n voegen barstte.
Hij ging ermee stoppen beloofde hij z’n vrouw, elke dag… . Maar elke vroege morgen ging hij op jacht met z’n rugzak vol lege glazen potjes. Hij zette ze op de meest bijzondere plaatsen en haalde ze bij valavond terug op. Ze waren meer dan  zeldzame kleuren en bijzondere smaken. Hun gevoelens waren onbeschrijfelijk..Hij onderzocht ze, adoreerde ze en was verslaafd aan deze honger naar bezit.
Geluk was zouter dan verdriet, daar was hij zeker van. En de bitterste tranen vertelden hem de meest waanzinnige verhalen. De allermooiste waren  titaniumwit. Daar kon hij uren naar turen… Hun zure smaak sloot z’n ogen en ontplofte in z’n gekke hoofd. Ze namen hem mee naar gisteren, en de dag ervoor.

Toen moest het gebeuren… Het Lot besliste, z’n huis traande uit… Uit alle spleten en kieren liepen miljoenen druppels naar beneden.
Hij besloot dat hij ze niet zomaar kon laten vergaan.  Hij nam een hamer,een beitel, 20  potjes en wat ijzerdraad en begon te kneden. De gekste figuren werden geboren. Eén voor een creëerde hij wat z’n gedachten hem vertelden. Woeste draken veroverden de hemel terwijl verliefde elfjes een bezoekje brachten aan gewetenloze trollen. De meest trieste tranen werden zijn mooiste pronkstukken… De pijnlijkste momenten veranderden in zeldzame eenhoorns die de lucht bestegen…

En zo verovert hij gedachten. Elke dag, elk moment, elke minuut.
En als de wind goed zit, en de hemel blauwer dan blauw…
dan moet je eens wat tijd nemen, en tussen de schapen doorkijken.
Dan zie je misschien,

hoe bijzonder die witte wolken kunnen zijn.

het eiland

We volgden de reuzen over de oude brug. Hand in hand werden we geleid en stapten we gedwee over de loper. Haar angst voelde klam en stroomde over in mij.  Zijn kille geur overwelmde zoals elke keer…
Een afgemeten grijs  rookgordijn lag geplooid om opnieuw verfrommeld te worden.
De stalen poort stond op een  kier…

Er werd gefluisterd dat de toegang binnenkort zou afgebroken worden en Overbruggen voor altijd  afgesloten werd. In de donkerste steegjes werd zelf gevezeld dat er bijzonder mooie toekomstplannen waren gevonden… Er was verdomme hoop.

Met onze dromen in een knalgele tas en een blauwe koffer vol herinneringen stapten we hand in hand het eiland binnen. Gewapend met liefde, 2 broers en een handvol vrienden voor het leven..

voor de allerlaatste keer.

De kleine prins

We maakten alles klaar en zijn enthousiasme oversteeg weer heel even de werkelijkheid. Het gezoem van de rits  maakte kampvuur in me wakker. Mama zat  naast ons in een hoger gelegen warmer bed en we hielden elkaar op de hoogte met lieve smsjes.
Na een boekje, veel gezelligheid en kruimelende koekjes viel ons mooiste indiaantje  in een diepe tentenslaap…

Toen viel de nacht en haar  geritsel hield mijn oren wakker. De matras wilde maar niet hard blijven en ik zocht donkere oorden op.

Wanneer het natte gras alle tenen kietelt en hoge bomen grote jongetjes wiegen …
Als de sterren om het verst de nacht in springen en de kleine prins zijn baobab verlicht…
Dan is de nacht op haar mooist.

Ik zag haar vorig jaar in Frankrijk, het jaar ervoor in Toscane en mocht haar vannacht bewonderen op Wervikse bodem. Haar pure schoonheid blijft volgens mij van een zelfde soort.
Het zijn misschien de sausjes die we erover gieten die het wat anders doen smaken, maar als je noodgedwongen minder kieskeurig wordt…
dan proeft ze,
misschien zelfs,

een topje subtieler.

zomerzacht

Het zomert in ons hart. Het ziekenhuis neemt nog een hele week verlof en de hemelpillen, zoals Leon ze noemt, zijn voorlopig op. Lore brengt haar zus een bezoekje met Emmely en  ik ben home alone met Kamiel.

We proberen te genieten van de stilte voor de laatste grote  storm. Het ene moment lukt dit geweldig goed, terwijl er het andere moment soms al donderslagen in de verte hoorbaar zijn.

Het mooie van wandelen langs het water is de winderige stilte. De witte meeuwen dansen hun mooiste tango op de golven van de Leie. De weinige passanten  bonjouren één voor één…
Ik stap altijd rechtdoor… tot ik wakker word en versteld sta van de  gedachten die ik geordend hebt in m’n malle hoofd.

Voor ik het goed en wel besef, sta ik  onder de oude Brug van Komen. Kamiel geniet merkbaar van de warme zuiderwind en het zonnetje parelt langs m’n rug naar beneden. We keren 180 graden, om nog een keer te kunnen genieten.. te ordenen…en nieuwe chaotische gedachten te bedenken…

op deze zomerzachte snipperdag.

de gele trui

Vorige week ben ik opnieuw gestart met lopen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niet de intentie om volgend jaar een marathon te lopen. Ik ben gewoon op zoek naar een beetje rust in m’n hoofd (en ik wil stiekem de extra aangekomen crisiskilo’s kwijt…)  De leie vaart met me mee en het doet me deugd even aan niks te kunnen denken. De inspanning wint op dat moment van de gedachten en het voelt gewoon goed.

Vandaag voelde ik zelfs een beetje vakantie. Elke dag als deze is er ééntje om te koesteren. Zo’n dag waar je gewoon de gewone dingen doet waar je vroeger weinig tijd voor had.

De morgen beginnen met toast en confituur. De deur openen voor een warm bezoekje van een echte vriendin.  Samen genieten van mama’s overheerlijke macaroni en Kamiel vanuit z’n sitter z’n eerste hardoplachjes horen ontdekken.  Een middag vol onkruid in de tuin en een zoon die je maar al te graag toont hoe graag hij je helpen wil. Een avond met lekkere Pizza, een warme vader – zoon douche, een dikke knuffel en een mooi voorleesverhaal.

Mooi toch?

Dan zoek ik jouw ogen , dan kijken we elkaar aan, dan denken we hetzelfde.

dan stuur ik je door het raam wat extra vitamientjes

Dan weet ik dat we verdikke een topteam zijn,

en jij .. jij verdient de gele trui

x