door tomvanryckeghem
We maakten onze gordels vast en zetten ons krap. “Ik mag dus sturen?” grijnsde ik. Zoals alleen hij dit kon, verscheen er een glimlach op z’n gezichtje, terwijl hij met z’n blauwe sterrenhelm naar rechts draaide.
De saturatie in de zeepkist was plots te snijden. Zijn witte assistentes verhoogden de zuurstof … we zetten ons krap.
In de huilende gang werd het muisstil… Bij elk deurtje verscheen een kleine supporter…
Bij 100 startte ik de motor… en met gierende banden zweefden we…
in gedachten verder.
ikhebjoulief.wordpress.com 
Mooi geschreven Tom.
Dankje… ik verbloem de werkelijkheid
Bloedstollend, angstwekkend en toch inderdaad mooi geschreven. Ik voel mee met jullie en hoop elke keer als ik deze prachtige site bezoek dat het tij vlug keert voor jullie. Als ik – als onbekende buitenstaander – dat al hoop, hoe hevig moet dat gevoel in jullie dan wel niet leven … Heel veel sterkte voor jullie allen en hopelijk komt alles weer goed, en liefst ook snel.
Scanner ?
Neen, een virus. RSV
Ook dat nog…
Komaan Kamiel, ik stuur je papa een paar liter supernafte.
Ook dat nog … klein Kamieleke …
Veel sterkte daar! Warme knuffels uit Limburg.