terugblik

Vandaag precies één jaar geleden reed ik halsoverkop doorheen een huiligere stilte. De weg was onzichtbaar, de gevoelens onbeschrijfelijk.
Ik belde aan de deurbel, draaide m’n hoofd naar rechts en zag je lopen met je moeder. Je droeg een mooie donkerblauwe muts met een bijpassende okergele sjaal. Je glimlach kruiste aarzelend mijn tranen…
De rest staat geschreven in dit gouden dagboek.

Er is zo ontzettend veel gebeurd het afgelopen jaar. Er kwamen gedachten waar we geen weg mee wisten. Er zweefden gevoelens die geen plekje verdienden…
Er zijn zoveel warme mensen die ons doorheen dit alles hebben geleid. We ontdekten vrienden voor het leven en zagen wat onze ouders en familieleden voor ons betekenden. We leerden elkaar kennen “in goede en kwade dagen”.
Alle beelden en woorden die hier te vinden zijn komen uit het diepste van mijn hart. Alle reacties en medeleven deed me zo goed en hielpen me, echt waar, dit hoofd boven water te houden.

Ik kijk naar dit verdomde jaar met opgeheven hoofd.
We veroverden de zwarte soldaten.
We kregen een schat van een zoon.
We ontdekten dat hij linkshandig supergoed zijn best kan doen.
We kregen ontzettend goede hulp.
We leerden elkaar kennen in de meest broze momenten uit ons leven.
We vochten voor elkaar, zij aan zij.
We zagen dat medicatie en epilepsie wonderen kan doen  en Kamiel …
verslaat momenteel een RSV virus.

Zeg nu zelf.. positiviteit en liefde zijn de krachtigste sleutels in dit leven. De vele vragen en onzekerheden die we erbij krijgen.. die houden ons hopelijk op het juiste spoor,

naar morgen.

Fotograferen is momenten vereeuwigen. 

Toen ik daarstraks een foto van Kamiel wilde plaatsen was het een triest en ziekerig beeld. Het was frontaal, Zijn rechteroog etterde en hij lag wat dubbel. De sipap-beademing kwam beangstigend over. Had ik dit gepost, .. tja. Dan waren de reacties ook navenant geweest.
Maar.. net toen ik op de uploadknop klikte deed hij dit… eventjes:

😉